زندگی روزانه ی ما پُر از اتفاقاتی ست که همراه خودشون فشارهای عصبی زیادی برای ما به همراه دارند. نباید گذاشت این اتفاقات وارد بازیگری شما شوند و تمام انرژی تون رو بگیرند. اگر این کا رو نکنید قطعا زندگی کاری و هنری شما به مشکلات جدی تری رو به رو می شود. چون کار هنرپیشگی خود به خود دارای تنش و استرس هایی هست که وظیفه ی اصلی شما رفع اینهاست. چه آماده باشی چه نباشید مشکلات کوچک همیشه هست مثل رویارویی با تماشاگر، اتفاقات پیش بینی نشده در کار بازیگری و …. .
چندتا کار برای آمادگیِ بهتر
یک: لحظه ها را درک کنید
شما یک وظیفه دارید که وقتی انجامش بدین، خود به خود وظیفه ی اصلی شما بعنوان بازیگر انجام میشه، درواقع شما باید هر لحظه ها را درک کنید. یعنی در هر لحظه، به همان موقعیت، فضا و حس نقش بپردازید. به مرور شما دو حالت بیشتر ندارید: یا در حال تمرین کردن و یا در حال حذف و اضافه کردن همان بخش. انقدر باید در جریان نقش خودتون باشید که در هر لحظه به نقش نزدیک تر بشید. خب، خیلی راحت وقتی در بطن نقش هستید و درگیر اجرا، قطعا حضور تماشاگر خیلی کمتر مورد توجه شما قرار می گیرد.
دو: تکرارهای کاربردی و تاثیرگذار
بخش عمده ای از ترس شما بخاطر راحت نبودن با نقش هست. فرض کنید که متن فیلمنامه ای را ده بار خواندید، چقدر با متن راحتید؟ حالا اگر مثلا پانزده بار بخوانید چقدر راحت هستین؟ حالا اگر خوندن و اجراهای ذهنی را هم به این ده پانزده بار اضافه کنیم چه غوغایی به پا میشه… . حالا باید بدونید که اتفاقا نخوندن فیلمنامه و متن های دیگه و راحت نبودن با متن از ضعف های بزرگ بازگران امروز ماست. در صورتی که باید این کار رو به اجبار انجام بدهیم نه اختیار… .
حتما تا الان این راز رو فهمیدین
فقط کافیه مزه ی یک کار رو امتحان کنید، چه کاری؟ تفاوت بازی خودتون وقتی که یک متن رو ده بار تمرین کردید با وقتی که بیست بار… همین. همینکه اول بودن رو لمس کنید، دیگه دوست ندارید دوم باشید. بازیگر موفق می دونه که عبور از خستگی به او انرژی ویژه تری میده، چون ما با هر بار تلاش و پیگیری یک قدم به هدفش نزدیک تر میشیم.
سه: موقعیت هایی که حتما باید از آنها استفاده کرد
برای بازیگر همه جا صحنه ی بازیگری ست. شما باید برای چنین لحظاتی رو دریابید. حتما دیده یا تجربه کردید که برای حضور در یک قرار مهم، بارها ذهن و یا در اتاق جلوی آینه اون لحظات رو بازسازی و اجرا کنید. قطعا چنین تمریناتی کمک چشمگیری به کمتر شدن ترسِ از صحنه میشه. هر چند که یکی از مهمترین تمرینات عملی در پست صحنه و روی صحنه، کم کردن همین ترس از اجراست.
چند توصیه ی کوچک با تاثیراتِ بزرگ
1: هر بار چه در ذهن و چه در تمرین واقعی که نقش رو اجرا می کنید، فکر کنید که تماشاگر دارید.
2: تمرینات رو جدی بگیرید، بگذارید جریان بازیگری برای شما جدی باشد.
3: اگر تمرینات به مرحله ی میزانسن یا به اصطلاح تمرین های میانی رسیده، موقعیت خود نسبت به صحنه، بازیگران، دکور و یا در صحنه های فیلمبرداری نسبت به دوربین را به خاطر بسپارید و در تمرینات ذهنی هم آنها را رعایت کنید.
4: در بازی غرق شوید. مثلا این وسیله که می خواهم بلند کنم، وزنش چقدره؟ یا اگر لوکیشنِ، جایی مثل اتاق خواب شماست، فکر کنید که چرا از این وسیله های داخل اتاق استفاده میشه، ورود و خروج ها را بدونید، پنجره، در اتاق و … . اینطور حواس ها فقط به لحظه و موقعیت است.
با پیگیری و عملی کردن این مقاله حتی در اولین حضور به در لوکیشن و فیلم، و یا روی صحنه نمایش، کمترین فشار روانی را تحمل می کنید. چون شما نقش رو بارها و بارها در ذهن،خانه، محل تمربن و حتی در خیابان ها به اجرا برده اید…
